دومینیک میشل کارنوی ترابی
چکیده
در قرن نوزدهم میلادی، مدام به شمار زنانِ مغرب زمین که خطر سفر به اقصی نقاط جهان را به جان می‌خرند، افزوده می‌شود. بهبود و توسعۀ وسایل حمل و نقل سفر را تسهیل می‌کند و بر اشتیاق آن می‌افزاید. بنابراین، ...
بیشتر
در قرن نوزدهم میلادی، مدام به شمار زنانِ مغرب زمین که خطر سفر به اقصی نقاط جهان را به جان می‌خرند، افزوده می‌شود. بهبود و توسعۀ وسایل حمل و نقل سفر را تسهیل می‌کند و بر اشتیاق آن می‌افزاید. بنابراین، دیگر تعداد زنانی که به تنهایی و یا به همراه همسرانشان به سفرهای طولانی میروند، کم نیستند. زنانی که ما با داستانهایشان آشنا هستیم، آنهایی هستند که برای نگارش سفرنامهشان قلم بدست گرفتند و از انتشار آن دریغ نکردند. در میان این زنان نویسنده، و با توجه به سفرنامههایی که دربارۀ سفر به ایران نگاشته شده است، ما ادِل اومِر دو هل و کارلا سِرِنا را در نظر گرفتهایم؛ زیرا این دو، مؤلف سفرنامههایی هستند که در زمان خود موفقیتهای بسیاری را کسب نمودهاند. با بازخوانی این متون و با توجه به سفرنامههایی که توسط مردان به نگارش درآمده است سوالی مطرح می‌شود که مقالۀ پیشرو سعی دارد به آن پاسخ دهد: آیا این سفرنامهها دارای ویژگی خاصی هستند، یا تقلیدی مبتذل از روایتهای مردانۀ زمان خود میباشند؟ به همین منظور، ما به اختصار و بطور متوالی متون نگارش شده توسط این دو مؤلف، که یکی مطالبش را به نام همسرش و دیگری جسورانه با امضای خودش منتشر می‌کند، را بررسی خواهیم کرد.
