طیبه حسینیان
چکیده
در میان رمان‌هایی که با اسامی زنانه نامگذاری شده‌اند، نانون، اثر ژرژ ساند (1871)، از جهتِ انتخاب عنوان، درخور توجه است. نویسنده با این انتخاب، درحقیقت هویت جدیدی را برای زن تعریف می‌کند که قرن نوزده فرانسه ...
بیشتر
در میان رمان‌هایی که با اسامی زنانه نامگذاری شده‌اند، نانون، اثر ژرژ ساند (1871)، از جهتِ انتخاب عنوان، درخور توجه است. نویسنده با این انتخاب، درحقیقت هویت جدیدی را برای زن تعریف می‌کند که قرن نوزده فرانسه آن را چندان به رسمیت نشناخته است؛ هویتی مستقل از جنسیت و طبقه اجتماعی و ثمرة محترم شمردن فردیت انسان. اما سوالی که در راستای این تعریف هویتی مطرح میشود این است که آیا عنوان اثر، در کنار نام مستعار نویسنده، به یگانگی قهرمان داستان و نویسندة آن می انجامد و یا بالعکس، مرز جدایی میان این دو را رقم میزند؟ و هر یک از اینها - دوگانگی و یا یگانگی نویسنده و قهرمان - چه معنایی را در افق انتظار خواننده شکل میدهند؟ خوانندهای که در تمامی فرایند خوانش، با دوگانگی هویتی قهرمان و نویسنده روبروست، چگونه در انتها موفق میشود این دو را با هم سازش دهد؟ این مقاله ابتدا تحلیلی در حیطه نامشناسی ارائه میدهد وپس از بررسیِ طبقة اجتماعی که نویسنده در آن زندگی کرده میکوشد تصویر معکوسی را بازنمایی کند که وی از خود در ذهن مخاطب برجای میگذارد.
