Type de document : Research Paper
Auteur
Enseignant/chercheur, Département de français, Université de Béjaïa, Béjaïa, Algérie.
Résumé
Le présent article vise à rendre visible une nouvelle piste récemment empruntée par le roman autobiographique, francophone, maghrébin, celle de la spiritualité soufie par laquelle se renouvelle ainsi non seulement le genre en question mais toute la littérature maghrébine d’expression française. Ce tournant littéraire, inédit, fait écho à l’approche critique de Marthe Robert sur le genre romanesque, définissant ce dernier comme « une capacité à s’emparer de secteurs de plus en plus vastes de l’expérience humaine » (Robert, 1972 : 15). Cette nature plastique du roman se manifeste à deux niveaux dans Nulle part dans la maison de mon père de la célèbre écrivaine, algérienne, Assia Djebar : dans la relation dialogique qu’il entretient avec le livre, explicitement spirituel, Soufi, mon amour de l’écrivaine turque, Elif Shafak, et dans sa structure composite incluant le soufisme , l’autobiographie, la romance . De cette hétérogénéité, il résulte un néant culturel réalisé sur le mode de l’initiation soufie de l’accomplissement spirituel de l’être.
Mots clés
Sujets principaux
Titre d’article [Persian]
تصوف، مسیر دیگری در رمان خودزندگی‌نامه‌ای مغربی به زبان فرانسه
Auteur [Persian]
- اسمعیل محفوف
مدرس و پژوهشگر، گروه فرانسه، دانشگاه بجایه، بجایه، الجزایر.
Résumé [Persian]
چکیده— هدف مقاله حاضر آن است که با بهره‌گیری مکرر، به‌عنوان نمونه، از کتاب Soufi, mon amour (۲۰۱۱) اثر نویسنده ترک، الیف شافاک، مسیر تازه‌ای را که اخیراً رمان خودزندگی‌نامه‌ای مغربی به زبان فرانسه دنبال کرده است، نشان دهد: مسیر تصوف که نه تنها ژانر موردنظر بلکه کل ادبیات مغربی به زبان فرانسه را دگرگون می‌سازد. با بازتاب تعریف رمان به‌عنوان «توانایی در بهره‌گیری از بخش‌های گسترده‌تری از تجربه انسانی» (رابرت، ۱۹۷۲: ۱۵)، شکل ادبی، که اساساً روحانی است و در رمان مورد مطالعه، Nulle part dans la maison de mon père (۲۰۰۷) اثر نویسنده مشهور الجزایری، آسیه جبار، تجلی می‌یابد، از ترکیب دو عنصر ادبی مرتبط دیگر، یعنی رمانس و خودزندگی‌نامه، پدید آمده است. از این تنیدگی ادبی و روحانی که غیرقابل گسست است، بازپیکربندی عمیقی از هویت فرهنگی چندفرهنگی نویسنده حاصل می‌شود — هویتی که همانند رهاسازی خویشتن به‌عنوان مرحله یا مقام (maqamat به عربی) نهایی تحقق روحانی انسان، در شکلی از خلا فرهنگی تجدید حیات می‌یابد.
)