Type de document : Research Paper

Auteurs

• Amirhossein TASDIGHISHAHREZAEI ¹
• Akram AYATI ²

¹ Ph.D. student, Bergische Universität Wuppertal

² Maître de Conférences, Département de langue et littérature françaises, Université d'Ispahan, Ispahan, Iran.

Résumé

Les études concentrées sur l’espace se trouvent intégrées dans les sciences de la société ainsi que dans la critique littéraire à partir des années 1960. Bien que nous puissions trouver diverses approches dans les deux domaines, la spatialité et les études spatiales se juxtaposent normalement au nom d’Henri Lefebvre. Philosophe français, il tente de proposer une nouvelle théorie spatiale, basée sur la logique dialectique hégélienne et le matérialisme dialectique marxiste, qui comprend l’espace par les éléments triples de la pratique spatiale, la représentation de l’espace et l’espace de représentation, qu’il résume par l’espace perçu, l’espace conçu et l’espace vécu. Dans cette recherche, une adaptation littéraire de la théorie lefebvrienne nous a aidé à comprendre la dynamique spatiale d’A la recherche du temps perdu. Cela se forme effectivement dans l’espace quotidien, marqué surtout par la ségrégation sociale des salons aristocratiques et bourgeois, mais, qui laisse malgré ceci, naître dans son sein, un nouvel espace symbolique, voire un espace « vécu ». L’espace de la représentation procure aux margines de la société codifiée, clandestines mais aussi réelles que cette société, un milieu de négation de ces codes, et finalement un milieu de la négation de sa morale, de ses éthiques. Bien que cet espace sous-terrain crée à nouveau ses valeurs et sa morale, celles-ci s’épuisent au cours du temps et s’installent encore une fois au sein de la codification sociale, et par là, un besoin d’avancer même au-delà de ces nouvelles valeurs devient crucial, d’où s’établit une dialectique perpétuelle de l’espace.

Mots clés

• Henri Lefebvre
• Production de l&rsquo
• Pratique de l&rsquo
• espace
• Marcel Proust
• A la recherche du temps perdu

Sujets principaux

• Marcel Proust

Titre d’article [Persian]

فضا و چالش/بازی بازنمایی آن نزد مارسل پروست

Auteurs [Persian]

• امیرحسین تصدیقی شاهرضایی ¹
• اکرم آیتی ²

¹ دانشجوی دکترای دانشگاه ووپرتال، آلمان

² دانشیار گروه زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه اصفهان، ایران

Résumé [Persian]

مطالعات مربوط به فضای اجتماعی به مرور و با شروع سالهای 1960 راه خود را در محافل جامعه شناسی و همچنین محافل نقد ادبی باز کرده اند. با وجود اینکه در هر دو زمینه فوق، رویکرد های متفاوتی برای تحلیل فضا وجود دارد، معمولاً فضامندی و مطالعات فضایی با نام هانری لوفور گره خورده اند. نظریه ی فضایی این فیلسوف فرانسوی فهم فضایی سه گانه ای را با توجه به مولفه های کنشگری فضایی، بازنمایی فضا و فضای بازنمایی ارائه می دهد. لوفور این سه مولفه را با عنوان فضای ادراک شده، فضای فهم شده و فضای زیست شده نیز معرفی می کند. در پژوهش پیش رو، اقتباسی ادبیاتی از نظریه ی فضایی لوفور به ما در تحلیل پویایی فضایی کتاب در جست و جوی زمان از دست رفته کمک می کند. این پویایی فضایی به وسیله ی دوگانه ی فضای روزمره/ فضای بازنمایی توضیح داده شده است ؛ فضای روزمره که بیش از همه با مفهوم جداسازی و فاصله گذاری طبقاتی در محافل اجتماعی آریستوکراتیک و بورژوا گره خورده است، در دل خود، فضای جدید نمادینی می آفریند که همچون چارچوبی برای بیان آزادانه احساسات عمل می کند. همچنین، این فضا بن مایه ی مناسبی برای آفرینش ادبی و هنری به سوژه هایش هدیه می دهد. در نهایت، فضای نوشتار، در اثر مارسل پروست، به لطف ایجاد بازنمایی های فضایی جدید، به دور از مفاهیم جداسازی طبقاتی، و همچنین محدودیت های زمانی فضای فیزیکی، به مثابه ی فضای غایی بازنمایی در نظر گرفته می شود.

Mots clés [Persian]

• هانری لوفور
• تولید فضا
• فضای زیست شده
• مارسل پروست
• در جست و جوی زمان از دست رفته