نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، ایران

2 استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، ایران

چکیده

پل ورلن پیش از هر چیز یک شاعر است: مجموعه آثار او حدودا شامل 12 مجموعه کوتاه میشود که بین سال های ۱۸۶۶ تا ۱۸۹۰ منتشر شده است. ورلن، در حالیکه زیرکانه روی قافیه های زوج و فرد، ریتم های شکسته و اشکال کوتاه از جمله، شعر می نواخت، خود را به عنوان شاعری منحصر بفرد و خاص به دنیا معرفی کرد.
بدین ترتیب، انتخاب قافیه فرد توسط ورلن امری کاملا بدیهی است: اوهم اهمیت ریتم و انتخاب کلمات را زیر سؤال می برد. اگرچه باور بر این است که قافیه فرد اساسا ناقص است.
به طور خلاصه،ورلن تمایل دارد هنر جزئی مورد علاقه خود را با استفاده از پیشوندها مثل (demi, mi) و پسوندها مثل (iller, -ete,-adde, -otte, -ette-) در سبک خود نمایان سازد.این کلمات با ظرافت خاصی انتخاب شده اند و به زیباسازی متن از نقطه نظر مینیاتورسازی کمک میکنند: انسان ها و اشیاء ضعیف شده و ضربه خورده به نظر میرسند. اما این تمایل برای پسوندهای کوچک کننده نیز تمایل ورلن به تلطیف مداوم را برجسته میسازد.
باید به خاطر داشت که برخی از آثار ورلن با وجود ظاهر سنتی، نشان دهنده مدرنیته و آزادی این شاعر است. در این مقاله تحقیق سبک شناسانه در مورد شعر ورلن از طریق بررسی قافیه ها و اجزا ریز اشعار این شاعر را انجام خواهیم داد.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

[1] Assadollahi, Allahshokr. « Une fenêtre sur la poétique de Gaston Bachelard à travers des Vers Extrait des Force Eternelles d’Anna de Noailles ». Recherche de la langue et la littérature française, 2020.21, v.14, n. 26, Automne-hiver, pp. 192-212.
[2] Babak Moien, Morteza. « Pour une poétique de la présence ou le corps à corps du poète avec sa création ». Plume, Revue Semestrielle de l’Association Iranienne de langue et littérature française, seizième année, Printemps-été 2020, n.31, pp.175-200.
[3] Borel, Jacques (éd.). Verlaine, Œuvres en prose complètes. Paris : Gallimard, coll. « Bibliothèque de la Pléiade », 1972.
[4] Cornulier (de), Benoît. Théorie du vers. Rimbaud, Verlaine, Mallarmé. Paris : Éditions du Seuil, 1982.
[5] Deguy, Michel. L’impair. Tours : Farrago, 2000.
[6] Deguy, « Notes sur le rythme ou Comment faire un impair ». Langue française, n. 56, 1982, pp. 50-62.
[7] Dupas, Solenn. Poétique du second Verlaine : un art du déconcertement entre continuité et renouvellement. Paris : Éditions Classiques Garnier, coll. « Études romantiques et dix-neuviémistes », 2010.
[8] Monte, Michèle. Mesures et passages. Une approche énonciative de l’œuvre poétique de Philippe Jaccottet. Paris : Honoré Champion, 2002.
[9] Mourier, Maurice. Paul Verlaine, Poésie. Paris : Pocket.1999.
[10] Zimmermann, Eléonore. Magie de Verlaine, Etude de l’évolution poétique de Paul Verlaine. Paris : José corti, 1967.
[11] Richard, Jean-Pierre. « Fadeur de Verlaine ». Poésie et profondeur, Paris : Éditions du Seuil, coll. « Points », 1955.
[12] Solal, Jérôme. Romantisme ; revue de la dix-neuvième siècle, prison, Paris : Armand colin, 2004.
[13] Soulié-Lapeyre, Paule. Le vague et l’aigu dans la perception verlainienne (thèse de doctorat de troisième cycle). Paris : Les Belles Lettres, 1969.
[14] Solène, Thomas. Travailler à l’indécis. Étude littéraire et stylistique de Verlaine. Lyon : Université Jean Moulin, 2018.
[15] Verlaine, Paul. Amour. Paris : Léon Vanier, 1888.
[16] Verlaine, Paul. Paris : Léon Vanier, 1891.
[17] Verlaine, Paul. Cellulairement suivis de mes prisons. Paris : Gallimard, 2013
[18] Verlaine, Paul. Chanson pour elle. Paris : Léon Vanier, 1891.
[19] Verlaine, Paul. Confession. Paris : Fin du siècle, 1895.
[20] Verlaine, Paul. Dans les limbes. Paris : Léon Vanier, 1894.
[21] Verlaine, Paul. Dédicaces. Paris : Serpenoise, 1996.
[22] Verlaine, Paul. Epigrammes, Œuvres complètes, tome III. Paris : Vanier, 1901.
[23] Verlaine, Paul. Femmes, Bruxelles : Kistemaeckers, 1890.
[24] Verlaine, Paul. Fêtes Galantes. Paris : Alphonse Lemerre, 1869.
[25] Verlaine, Paul. Hombres. Paris : Léon Vanier, 1903.
[26] Verlaine, Paul. Invectives. Paris : Léon Vanier, 1896.
[27] Verlaine, Paul. Jadis et Naguère. Paris : Léon Vanier, 1884.
[28] Verlaine, Paul. Liturgie intime. Paris : Bibebook, 2015.
[29] Verlaine, Paul. Mémoire d’un veuf. Paris : Léon Vanier, 1886.
[30] Verlaine, Paul. Mes hôpitaux. Paris : Léon Vanier, 1891.
[31] Verlaine, Paul. Odes en son honneur. Paris : Léon Vanier, 1893.
[32] Verlaine, Paul. Parallèlement. Paris : Léon Vanier, 1889.
[33] Verlaine, Paul. Poèmes divers. Paris : Les éditions du Bastion, 1989-1993.
[34] Verlaine, Paul. Poème saturniens. Paris : Folio, 2010.
[35] Verlaine, Paul. Premiers vers. Paris : Léon Vanier, 1864.
[36] Verlaine, Paul. Romance sans parole. Paris : Lepelletier, 1874.
[37] Verlaine, Paul. Sagesse. Paris : Société générale de librairie catholique, 1880.
[38] Vossoughi, Afzal. « Verlaine et les aspects impressionniste de sa poésie ». Revue des études de la langue française, Automne et été 2010, n. 2, 79-92.
[39] Weber, Marcel. Contributions à l’étude du d iminutif en français moderne. Zürich : Imprimerie Otto Altorfer, 1963.