نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار گروه زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

2 دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه تهران، تهران.

چکیده

هدف از نوشتن این مقاله، بررسی طنز در رمان «چیزها «نوشتۀ ژرژ پرک، نویسندۀ قرن بیستم فرانسه می­باشد. در اجرای این تحقیق با توسل به رویکرد فیلیپ آمون در زمینۀ بررسی طنز در ادبیات، سعی شده است تا ظرافت بکارگیری طنز و فنون استفاده از آن، در نزد این نویسنده مورد مطالعه قرار گیرد. پرک با به تصویر کشیدن سبک زندگی یک زوج جامعه­شناس پاریسی که ­از طبقۀ­ متوسط جامعه محسوب می­شوند، در واقع به نقد جامعۀ معاصر خود می­پردازد. پرک برای انتقاد رفتار و افکار این دو شخصیت مادی­گرا، از لحن طنزآمیز استفاده می­کند و از عناصری مانند بینامتنیت و چندصدایی بهره می­گیرد. ژرژ پرک برای تاکید بیشتر بر بعد طنز­آمیز این کتاب از صور خیال مانند برشماری، استعاره، پارادوکس، تضاد، بازی با کلمات و غیره استفاده می­کند. در واقع، تمامی فنون بکار گرفته ­شده در این رمان در جهت ایجاد فاصله میان راوی و سخنانش، میان خواننده و شخصیت‌های داستان و حتی میان راوی و خواننده می­باشد، فاصله­ای که نقش اساسی در طنز مدرن ایفا می­کند. مطابق تحقیق و بررسی انجام شده، می­توان به این نتیجه رسید که ژرژ پرک برای نقد جامعۀ معاصر خود، یعنی همان جامعۀ مصرف­گرا، از عناصر طنز کمک می­گیرد. جامعه­ای که در عین غنی و مدرن بودن دارای فاصلۀ طبقاتی زیادی می­باشد. جامعه­ای که مردمش مادی­گرا هستند و نیازهای کاذب بی­پایانی را در خود احساس می­کنند و در تلاش برای جستجوی خوشبختی به ­احساس پوچی و نیستی می­رسند.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

[1] Assadollahi, Allahshokr et Keyfarrokhi, Mehrnoosh. « Le suicide de Phèdre et la mort d'Hippolyte, Fin pathologique ou idéologique ? ». Revue des Études de la langue française, Université d’Ispahan, Vol. 11, Issue 1, n. 20, 2019, pp. 125-138.
[2] Bakhtine, Mikhaïl. Esthétique et théorie du roman. Paris : Gallimard, 1978.
[3] Bakhtine, Mikhaïl. Esthétique de la création verbale. Paris : Gallimard, 1984.
[4] Barcy, Patrick. Les figures de style. Paris : Belin, 1992.
[5] Beaumatin, Éric et Ribière, Mireille. De Perec etc., derechef : textes, lettres, règles et sens : mélanges offerts à Bernard Magné. Nantes : Joseph K, 2005.
[6] Burgelin, Claude. Georges Perec. Paris : Seuil, 1988.
[7] Darabi Amin, Mina et Vafai Tajkhatouni, Sahar. « Discours direct et indirect chez les personnages de Du côté de chez Swann». Recherches en Langue et Littérature Françaises, Université de Tabriz, Année 10, n. 17, 2016, pp. 79-97.
[8] Gardes-Tamine, Joëlle et Hubert, Marie-Claude. Dictionnaire de critique littéraire. Paris : Armand Colin, 1993.
[9] Genette, Gérard. Figures III. Paris : Seuil, 1972.
[10] Genette, Gérard. Palimpsestes. Paris : Seuil, 1982.
[11] Hamon, Philippe. L'Ironie littéraire, Essai sur les formes de l'écriture oblique. Paris : Hachette, 1996.
[12] Greimas et Courtés. Sémiotique- dictionnaire raisonné de la théorie du langage. Tome II, Paris : Hachette, 1986.
[13] Maingueneau, Dominique. Eléments de linguistique pour le texte littéraire. Paris : Bordas, 1986.
[14] Mohammadi-Aghdash, Mohammad. « L’hétérogénéité énonciative montré : le cas des îlots textuels dans Une vie de Maupassant». Revue Plume, Téhéran, n. 26, 2018, pp. 158-182.
[15] Moreels, Isabelle. « L’ironie littéraire au XXe siècle : réflexions sur le rôle et les perspectives de l’écriture oblique (coauteur : Philippe Hamon) ». F.F, Paris, v. 21, 2010, pp. 25-34.
[16] Mounin, Georges. Dictionnaire de la linguistique. Paris : P.U.F., 1974.
[17] Perec, Georges. Les Choses, une histoire des années soixante. Paris : Julliard, 1965.
[18] Perec, Georges. Penser/Classer. Paris : Hachette, 1985.
[19] Pougeoise, Michel. Dictionnaire de rhétorique. Paris : Armand Colin, 2001.
[20] Pougeoise, Michel. Dictionnaire de poétique. Paris : Belin, 2006.
[21] Rey, Alain. Dictionnaire le Robert. Paris : Le Robert, 1993.
[22] Rimbaud, Arthur. Délires I. Paris : Gallimard, 1873.
[23] Todorov, Tzvetan. Mikhaïl Bakhtine, Le Principe Dialogique. Paris : Seuil, 1981.
[24] Trabelsi, Mustapha. L'Ironie aujourd'hui : lectures d'un discoure oblique. Presses universitaires Blaise Pascale, France : Clermont-Ferrand, 2006.